Αυτοσχέδιας έμπνευσης «πατέντες» χρησιμοποιούνται κατά την απογείωση επιβατικών αεροσκαφών από «δύσκολα» αεροδρόμια των νησιών του Αιγαίου, για να μεγιστοποιούν οι εταιρίες τα κέρδη τους, με την ανοχή της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας.
Πολλά αεροδρόμια της νησιωτικής Ελλάδας, λόγω ιδιαιτερότητας του ανάγλυφου του εδάφους και έλλειψης χώρου, περιτριγυρίζονται από φυσικά εμπόδια, κυρίως λόφους ή και βουνά. Ορισμένες φορές, τα εμπόδια βρίσκονται στην προέκταση του διαδρόμου απογείωσης.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, το αεροπλάνο κατά την απογείωση πρέπει να στρίψει στον αέρα, γέρνοντας αριστερά ή δεξιά, για να αποφύγει τα εμπόδια.
Οι διεθνείς κανονισμοί ασφαλείας του ICAO επιβάλλουν κατά την κρίσιμη στιγμή της απογείωσης να λαμβάνονται υπόψη όλες οι πιθανές βλάβες και απρόοπτα, ώστε να ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες για ατύχημα.
Μία από τις περιπτώσεις είναι να σταματήσει ξαφνικά να λειτουργεί ο ένας κινητήρας, τη στιγμή που το αεροπλάνο «ξεκολλάει» από το έδαφος.
Ειδικοί σε ζητήματα ασφαλείας πτήσεων, μιλώντας στη zougla.gr, εξηγούν ποια είναι διεθνώς η πρακτική: «Πριν από κάθε απογείωση γίνεται ενδελεχής υπολογισμός του μέγιστου επιτρεπόμενου βάρους απογείωσης. Στον υπολογισμό αυτό λαμβάνεται υπ’ όψιν το μήκος και η κατάσταση του διαδρόμου, οι επικρατούσες μετεωρολογικές συνθήκες στο αεροδρόμιο, καθώς και τα εμπόδια που υπάρχουν στο ίχνος της αναχώρησης του αεροσκάφους μέχρι αυτό να φτάσει σε ύψος ασφαλείας.
Ο υπολογισμός αυτός γίνεται με την υποθετική «παραδοχή» ότι κατά την απογείωση ένας εκ των κινητήρων ισχύος του αεροσκάφους σταματά να λειτουργεί. Με τον τρόπο αυτό υπολογίζεται κατά περίπτωση το βάρος απογείωσης, βάσει του οποίου οι πιλότοι αποφασίζουν πόσα καύσιμα θα φορτώσουν στο αεροσκάφος, αλλά και πόσο ακόμα βάρος μπορούν να μεταφέρουν, δηλαδή πόσους επιβάτες και πόσο φορτίο. Όταν υπάρχουν εμπόδια στην προέκταση του διαδρόμου, ο υπολογισμός βάρους επιβαρύνεται, αφού για να περάσει το αεροσκάφος ασφαλώς πάνω από το συγκεκριμένο εμπόδιο, σε περίπτωση πάντα που σβήσει μία εκ των μηχανών του στη φάση της απογείωσης, πρέπει να έχει μικρότερο βάρος».
Όπως αναφέρουν καταγγελίες στη zougla.gr, «αν οι αεροπορικές εταιρίες ακολουθούσαν κατά γράμμα αυτή τη διαδικασία ασφαλείας, το επιτρεπόμενο βάρος απογείωσης θα μειωνόταν σημαντικά, αφού θα έπρεπε κανονικά τα αεροσκάφη, ειδικά το καλοκαίρι που οι θερμοκρασίες είναι ιδιαίτερα υψηλές, να αναχωρούν από τα αεροδρόμια τουλάχιστον 6 νησιών ακόμα και με λιγότερους από τους μισούς επιβάτες που σε κανονικές συνθήκες μπορούν να μεταφέρουν».
Κάποια στελέχη της Ολυμπιακής κατά τη δεκαετία του 1970, σκαρφίστηκαν έναν τρόπο για να αποφύγουν την υποχρεωτική μείωση του βάρους του αεροπλάνου άρα και των επιβατών.
Αντί για τις διαδικασίες απογείωσης βάσει οργάνων και των υπολογισμών που έχουν προαναφέρει οι ειδικοί, επινοήθηκαν οι λεγόμενες «διαδικασίες εξ όψεως», οι οποίες απαιτούσαν απλώς… καλή ορατότητα.
Για να το πούμε απλά, ο πιλότος πρέπει να υπολογίζει με το… μάτι πού θα στρίψει, τι ταχύτητα θα έχει το αεροπλάνο κλπ.
«Οι εξ όψεως αναχωρήσεις επέτρεπαν πολύ μεγαλύτερο βάρος άρα και πλήρη αξιοποίηση των θέσεων των αεροσκαφών, υποχρεώνοντας τους πιλότους αμέσως μετά την απογείωση να στρίβουν τα αεροσκάφη σε πορείες τέτοιες, έτσι ώστε να αποφευχθούν τα εμπόδια που ευθύνονταν για τη μείωση του βάρους απογείωσης», συνεχίζουν οι ειδικοί.
Όμως, η ελληνικής έμπνευσης αυτή «πατέντα» αγνοεί παντελώς το ενδεχόμενο να «χαθεί» ο ένας κινητήρας του αεροπλάνου κατά την απογείωση. Τότε είναι από δύσκολο έως αδύνατο το αεροσκάφος να μπει σε κλίση, όπως λέγεται στην αεροπορική διάλεκτο η στροφή που πρέπει να κάνει το αεροπλάνο για να αποφύγει το εμπόδιο.
Η αυτοσχέδια αυτή διαδικασία δεν εφαρμόζεται πουθενά στον κόσμο και δεν είναι αποδεκτή από κανένα κατασκευαστή αεροσκαφών, αφού οι επιδόσεις τους είναι συγκεκριμένες.
Έμπειροι πιλότοι αναφέρουν ότι η διαδικασία αυτή δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση ότι θα μπορέσεις να αποφύγεις το εμπόδιο, αν σβήσει ένας κινητήρας κατά τη φάση της απογείωσης.
Οι ίδιοι συνεχίζουν, σχολιάζοντας σαρκαστικά, ότι το μόνο που εξασφαλίζουν οι εξ όψεως αναχωρήσεις από τα νησιωτικά αεροδρόμια που έχουν εμπόδια σε περίπτωση απώλειας κινητήρα κατά την απογείωση, είναι ότι το αεροσκάφος θα προσκρούσει πάνω στο εμπόδιο, το οποίο και θα βλέπει ο πιλότος!
Τα αεροδρόμια που είχαν -μερικά έχουν ακόμα- πατενταρισμένες «εξ όψεως» αναχωρήσεις είναι η Πάρος, η Σάμος, η Λέρος, η Σαντορίνη, η Θεσσαλονίκη, η Μύκονος κτλ.
Οι διαδικασίες αυτές που εκπονήθηκαν από το Γραφείο Επιδόσεων Αεροσκαφών της Ολυμπιακής Αεροπορίας στα μέσα της δεκαετίας του 1970, υιοθετήθηκαν και από άλλους αερομεταφορείς που δραστηριοποιήθηκαν στα συγκεκριμένα αεροδρόμια αργότερα.
Ο θεματοφύλακας της ασφάλειας των πτήσεων, η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, δεν κατόρθωσε ποτέ να παρέμβει ουσιαστικά και να τερματίσει αυτές τις ανασφαλείς πρακτικές, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων πλέον αποτελεί παρελθόν, μέσω των υποχρεωτικών από την ευρωπαϊκή νομοθεσία διαδικασιών ελέγχου ποιότητας, που οι αεροπορικές εταιρίες υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν.
Τελικά, μάλλον από τύχη, δε θρηνήσαμε θύματα, αλλά τέτοιες μεθοδεύσεις πρέπει να αποφεύγονται, αφού οι γνώστες των θεμάτων ασφάλειας πτήσεων αναφέρουν με νόημα: «Εάν θέλεις να μάθεις πόσο αξίζει η ασφάλεια πτήσεων, δοκίμασε το κόστος ενός ατυχήματος».
ΠΗΓΗ:zougla
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου